Καράβι
στη στεριά
στερεωμένο
στη λάσπη μιας άμπωτης
κοιτά
τις νηοπομπές αγανακτισμένων
ελπίζοντας
σε πλημμυρίδα
στο
φούσκιο του αφρού να ξαναβγεί.
Θυμάται
καράβια που βουλιάξαν,
μακάρι
κι εκείνο ναυάγιο
στα
βάθη ταξιδεύοντας να γινόταν
παρά
στην ακροθαλασσιά αταξίδευτο
να
λιώνει στο μαράζι της σκουριάς,
(τουλάχιστον
θα είχε κάποιο έργο).
Μοναχικό
δέντρο στην ακροθαλασσιά
στ'
αγκυροβόλι έριξε ρίζες
στην
άρμη της ανεργίας.
2 σχόλια:
Νομίζω, ότι εδώ εκφράζεις μια απελπιστικά πια, μεγάλη μερίδα ανθρώπων -ανάμεσά τους κι εγώ- αλλά, τι σχόλιο να κάνει κανείς;...
Το δυσάρεστο είναι ότι, αντί τα "καράβια" αυτά τα αταξίδευτα να βγάλουν από μέσα τους όπλα και να βαράνε,αρχίσαν να βουλιάζουν ένα ένα στο λιμάνι.(Οι αυτοκτονίες έχουν βαρέσει κόκκινο!!) Και πες μου τι περιμένουμε; Να βουλιάξει το λιμάνι ολόκληρο;....
Ποιητικά πάντως, πολύ ωραίο! Ειλικρινά!
Κάποιοι βγαίνουμε νηοπομπές αγανακτισμένες, κάποιοι μοιρολατρούν στις ακροθαλασσιές... Ας μην περιμένουμε, Leigh-Cheri μου, να βουλιάξει το λιμάνι, ας σύρουμε το καράβι μας στην οργή και τη διεκδίκηση... Καλή σου μέρα.
Δημοσίευση σχολίου