Σύννεφα
γκρίζα έκρυβαν
τις
σκιές των φωνών,
βαριά
ατμόσφαιρα αψηφούσε
την
κίνηση των ανθρώπων.
Έστριψα
και μπήκα
κι
εγώ από πίσω τους.
Ο
ήλιος πρόβαλε δειλά,
φώτισε
το δρόμο,
έλαμψε
τις καρδιές
κι
οι φωνές δυνάμωσαν.
Σε μια τόσο δύσκολη εποχή, η ποίηση οφείλει να μιλάει για τη ζωή των ανθρώπων και τις δυσκολίες, τα βάσανα της κοινωνίας κι όχι να κρύβεται στη σιωπή της αναγνωσιμότητας.
Το ιστολόγιο τούτο αποτελεί τον εναλλακτικό χώρο των ποιητικών διαδρομών του δείμου του πολίτη. Στόχος είναι εδώ να δημοσιεύονται όλες οι ποιητικές αναζητήσεις, πρωτόλειες, πρόχειρες ή ολοκληρωμένες.
Μέσα από μία διαφορετική, πειραματική γραφή μπορούμε να μιλήσουμε για όσα μας απασχολούν.
5 σχόλια:
Μια δειλή ελπίδα ίσως έλαμψε σήμερα. Για να δούμε πως θα προασπίσει ο καθένας το ιδανικά του αύριο...
Πολύ όμορφο και ζωντανό ποίημα. Ευχαριστούμε!
Μία ελπίδα είναι η αύξηση του αριθμού όσων φωνάζουν... Αν δεν πιαστούμε σε αυτή την ελπίδα, τότε έχουμε παραδώσει τα όπλα μας... Καλώς όρισες, Ελπίδα μου.
Ηθελε ακομα πολυ φως να ξημερωσει..ομως εγω δεν παραδεχτηκα την ηττα.. ΒΑΣΩ
Σίγουρα! Τουλάχιστον, είχαμε μια κάποια εικόνα συνειδητοποίησης αποδιώχνοντας τη "συννεφιά"...
Καλώς σε βρήκα και ειλικρινά ευχαριστώ!
Θέλει, Βάσω μου, αλλά πού θα πάει, θα διώξουμε τα σύννεφα... Δε θα περιμένουμε τον άνεμο.
Δημοσίευση σχολίου