έγραψαν για την "οργή της πεταλούδας"

...διαβάζοντας τη συλλογή "η οργή της πεταλούδας" μπήκα στην ψυχή ενός ανθρώπου που όλες του οι αισθήσεις -φανερές και μη- βρίσκονται σε εγρήγορση και τα πάντα τίθενται υπό τον έλεγχό τους. Ξέρω βέβαια πως όταν περιδιαβαίνεις ανάμεσα σε ποιήματα που "φυτρώνουν" μέσα στον κήπο μιας όμορφης συλλογής, δεν είναι εύκολο να κάνεις διαπιστώσεις ποιο -από τα ανθοφόρα ή μη φυτά του- σε ελκύει περισσότερο καθώς μαγεύεσαι από την γλυκύτητα ή ακόμη και την αγριότητα του περιβάλλοντος, ανάλογα σε ποια στροφή του βρίσκεσαι. Εγώ πάντως άκουσα φωνές-κραυγές αγωνίας και σιωπές περίσκεψης για τα όσα ζούμε.

Δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσεις κάποιο από τα ποιήματα γιατί την στιγμή που νομίζεις ότι έχεις επιλέξει κάποιο αμέσως μετά αλλάζεις άποψη. Όμως εμένα τουλάχιστον με συγκλόνισε «η οργή της πεταλούδας», ενώ είδα μέσα από το «ο καθρέφτης» πολλά ακόμη και μένα τον ίδιο. Θα μείνω εδώ όμως γιατί αν αναφέρω κι άλλα μπορεί να αδικήσω άλλα. Πάντως τελειώνοντας την ανάγνωση ήταν σαν έκλεινα ένα βιβλίο, να ακουμπούσα την παλάμη που πάνω στο εξώφυλλο και να αγνάντευα μετά έξω τα δέντρα που χορεύουν με την βοριαδάκι.

(Χριστόφορος Παπαχαραλάμπους, συγγραφέας)

...Η ποίηση του Δήμου Χλωπτσιούδη είναι ένα ταξίδι στο χωροχρόνο. Είναι ο παρατηρητής που ζει το σήμερα και πονά (αλλιώς δεν θα ήταν ποιητής) για ό,τι βλέπεi, αγανακτεί, οργίζεται και με όπλο την πένα του και το χαρτί, πολεμά. Είναι ο ιστορικός που ξέρει βαθιά μέσα του, ότι η ιστορία είναι ένας φαύλος κύκλος και επαναλαμβάνεται με άλλα πρόσωπα.

Ο Δήμος Χλωπτσιούδης έχει την ικανότητα να αναγνωρίζει την ιστορία του χθες στα γεγονότα του σήμερα και να τα υπενθυμίζει και σε εμάς που τα ξεχάσαμε, κοιτώντας το αύριο, με ένα άκρως ποιητικό λόγο, χωρίς πολλά, επιτρέψτε μου, φρου-φρου και αρώματα, άλλωστε δεν αρμόζουν στην ασπρόμαυρη εποχή μας.

Αν έπρεπε να βρω κάτι το αρνητικό στην ποίηση του Δήμου, καθαρά υποκειμενικά, είναι ότι θα ήθελα μια εξισορρόπηση στην κατάθεση ψυχής και την καταγραφή των γεγονότων, γιατί νιώθω ότι η δεύτερη υπερτερεί.

(Κωνσταντίνος Κοκολογιάννης, ποιητής-μεταφραστής)

(…)σύγχρονα ποιήματα, κυρίως κοινωνικού προσανατολισμού, δίχως να λείπουν οι υπερρεαλιστικές αναφορές. Ο Δήμος Χλωπτσιούδης, άλλοτε μιλά συμβολικά για τις κοινωνικές αδικίες και άλλοτε μας τις περιγράφει ρεαλιστικά, με έναν ρεαλισμό, που αποφεύγει να γίνει κραυγαλέος.

Ένα ποίημα, που θα πρέπει να σταθούμε, είναι το ποίημα «είκοσι ετώ». Πρόκειται για το θρήνο του πατέρα, που χάνει το παιδί του στον πόλεμο. Έναν πόλεμο, που μπορεί να είναι αληθινός, όπως στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, όπου απλοί άνθρωποι γίνονται κρέας για τα κανόνια των γερακιών του πολέμου, μπορεί, όμως, να είναι και το φάσμα της κρίσης, που σπέρνει φτώχεια, πείνα και οδηγεί αρκετούς απελπισμένους στην αυτοκτονία. «Δράκος είναι ο πόλεμος», γράφει ο Δήμος Χλωπτσιούδης, ενώ, στο τέλος του ποιήματος η συχνή επανάληψη της λέξης είκοσι οδηγεί σε ένα συγκινητικό ξέσπασμα θρηνητικής παρήχησης.

Ένα άλλο σημείο, που θα πρέπει να σταθούμε είναι στις συχνές αναφορές του σε πρόσωπα από την Ιλιάδα, την Οδύσσεια και τις αρχαίες τραγωδίες. Ο Φήμιος, η Ιφιγένεια, η Ισμήνη και ο Θερσίτης γίνονται σύμβολα για τη σύγχρονη εποχή. Ειδικά στις περιπτώσεις της Ισμήνης και του Θερσίτη έχουμε την επιλογή αντιηρώων, που αντανακλούν ταξικές ανισότητες. Ο Θερσίτης τιμωρείται γιατί τόλμησε να τα βάλει με την εξουσία. Ο Δήμος Χλωπτσιούδης δεν διστάζει να κατηγορήσει τον Όμηρο, που παρουσιάζει τον Θερσίτη ως άνθρωπο φαύλο και τον δουλοπρεπή Εύμαιο ως άξιο τιμητικών αναφορών(...)

(Θεοχάρης Παπαδόπουλος, κριτικός/ποιητής)

...Η "οργή της πεταλούδας" δεν είναι μια συνηθισμένη ποιητική συλλογή. Δεν σου παραδίνεται εύκολα, δεν τη διαβάζεις ξαπλωμένος χαλαρά στην πολυθρόνα σου μ΄ ένα ποτό στο χέρι. Χρειάζεται να την πολιορκήσεις για να σου ανοιχτεί, να σου επιτρέψει να φτάσεις κοντά της, να γίνεις κοινωνός των μηνυμάτων της.

Λόγος πυκνός, μεστός, απόσταγμα έντονων εσωτερικών διεργασιών, σε αιχμαλωτίζει και σε γοητεύει. Λέξεις που ξαφνιάζουν κι ωστόσο απόλυτα ταιριαστές στο ψηφιδωτό των στίχων. Αλληγορίες που σε οδηγούν με δεξιοτεχνία εκεί που θέλει ο ποιητής. Πολλαπλά επίπεδα ανάγνωσης που ζητούν, απαιτούν καλύτερα, προσήλωση και εμβάθυνση.

Ο Δήμος Χλωπτσιούδης δε διστάζει να πάρει το νυστέρι και να κάνει βαθιές χαρακιές. Απομυθοποιεί ήρωες και μύθους ("Ο ποιητής και ο Θερσίτης"), μιλά με σκληρή τρυφερότητα για τραγικές φιγούρες ("Πόρνες που σβήνουν"), συνταράζει με σπαραχτικές αναφορές ("Είκοσι ετώ"), ψηλαφίζει την τραγική καθημερινότητα με συμπόνια ("Πρόσφυγας της μοίρας"), ζωγραφίζει την ζοφερή αποξένωση και την αίσθηση της καθημερινής απειλής ("Γυάλινα τέρατα" και "Αστικοί τοίχοι").

(Βάσω Αποστολοπούλου, ποιήτρια)

Η "οργή της πεταλούδας" είναι η απεικόνιση μιας καθημερινότητας που καταφέρνει να καλύψει όλο το φάσμα το χρόνου. Παρόν, παρελθόν και μέλλον συναντώνται με μια κριτική ματιά που δύσκολα μπορεί κανείς να αντικρίσει κατάματα. Σκληρές λέξεις πλάι συνθέσουν πολιτικούς και κοινωνικούς προβληματισμούς με διαχρονική αξία. Αλληγορικός και σουρεαλιστικός ο Δήμος Χλωπτσιούδης, καταφέρνει να προβάλει την αγανάκτηση, την απογοήτευση και τον αφοπλισμό του πολίτη απέναντι στην καθολική αδικία του σήμερα.

…τρόπος έκφρασης και σύνθεση μέσω λόγω μεστού και καθαρού λόγου γεμάτου συναίσθημα που αποτυπώνεται όπως και η αιτία της έμπνευσής του... Εξαιρετική σύνθεση καθημερινών εικόνων με συμβολισμούς που προσδίδουν στη στιγμή αξία, προβληματισμό, περισυλλογή («στο φανάρι»). Οι αρχαιοελληνικές επιρροές πάντα δίνουν τροφή για το παρόν, κάτι που μαεστρικά και με σεβασμό το χειρίστηκε ο Δήμος Χλωπτσιούδης… Ξεχωρίζουν οι έμμεσες αναφορές στην Κύπρο («νόστος», «άτιτλο»). Ως αφετηρία, η φτώχεια, τα γκρεμισμένα όνειρα («οργή της πεταλούδας») και το "τσαλάκωμα" της ανθρώπινης αξιοπρέπειας κάνουν αντιληπτή την σκληρή πραγματικότητα.

Αυτό που κάνει τη συλλογή ποιημάτων του Χλωπτσιούδη πλήρη, δεν είναι τα στοιχεία απαισιοδοξίας. Η κορύφωση έρχεται στο τέλος επιθετικά και μαχητικά για αντιστροφή των συναισθημάτων και του κατεστημένου. Η σειρά της κλιμάκωσης είναι εκπληκτικά δοσμένη. Από τον θρήνο στο «είκοσι ετώ», ακολουθεί το μέγα ερώτημα στο «2013 μ.Χ.» "ποιος μιλά για όλα αυτά;" Εκεί είναι που έρχονται οι «εξόριστες νυχτερίδες» γεμάτες οργή και φόβο, με κλάμα και φωνές, εκφράζοντας ανάμικτα συναισθήματα που βράζουν. Στην «αποκαλυπτική εκδίκηση» και στο «κοινωνία στο αμόνι», ο δημιουργός δίνει το σύνθημα για τον αγώνα, τη διεκδίκηση, αναζητώντας το ασπρόμαυρο να γίνει έγχρωμο ξανά στις ζωές μας

…Να επαινέσω συνολικά το έργο του Δήμου Χλωπτσιούδη, όπως και τα ζηλευτά σκίτσα των ποιημάτων, ολοκληρώνοντας έτσι με τον καλύτερο τρόπο αυτή τη συλλογή.

(Στέλιος Παρλαμάς, ποιητής-blogger)

...Το Δήμο Χλωπτσιούδη τον "διαβάζω" τακτικά, μέσα από αποσπάσματα της ποίησής του στο διαδίκτυο. Συχνά διακρίνω την κοινωνική προσέγγιση της ποίησής του, αλλά και τον σκληρό λόγο του σε κάποια στοιχεία της καθημερινής πολιτικής βαρβαρότητας, που επαναλαμβάνονται στη χώρα μας με μια "επιθετική τακτικότητα"...

Ο συμβολισμός, έντονος στην νέα του ποιητική του συλλογή που πρόσφατα διάβασα, "η οργή της πεταλούδας". Γράφω ποίηση και νιώθω έντονο το στίγμα του στο χώρο αυτό. Ένα χώρο που πλημμυρίζεται δυστυχώς στην εποχή μας από αδιάφορα κείμενα, απελπιστικά βαλτωμένο και τα καλά ποιήματα σπανίζουν.

(Γιάννης Βέλλης, δημοσιογράφος/ποιητής)

(...)Σε εμένα προσωπικά, άγγιξε ευαίσθητες χορδές που νόμιζα ότι έχουν χαθεί με το σκληρό αγώνα επιβίωσης και τον ανύπαρκτο ελεύθερο χρόνο. Και ευχαριστώ για αυτό το δώρο(...)

(Αργύριος Χατζηκυπραίος)

...θεματολογία από την κοινωνική πραγματικότητα... Οι σύγχρονες κοινωνικές συνθήκες -βιωμένες ή ως κοινωνικές προβολές- είναι ο βασικός άξονας της συλλογής, άλλοτε εμπεριέχοντας συμβολισμούς κι άλλοτε ευθέως. Μέσα από τους συμβολισμούς, την ειρωνεία και την εικονοπλασία κατατίθεται η αγωνία του για ζητήματα άλλοτε κοινωνικής φύσης κι άλλοτε πολιτικής υφής. Ο καθημερινός πόνος, το απάνθρωπο αστικό τοπίο, η πολιτική και η οικονομική κρίση, είναι τα βασικά θέματα.

Η συλλογή ξεφεύγοντας από το λευκό της σελίδας διανθίζεται με λιτές εικόνες κατάλληλες ώστε να αναδείξει τα συναισθήματα του δημιουργού. Ποιήματα άλλοτε με λόγο εικονοπλαστικό κι άλλοτε με ειρωνεία πλαισιώνονται από θολές αναπαραστάσεις.

Κοινωνική ποίηση, λοιπόν, με μεταμοντέρνα ποιητική γραφή. Οι σουρρεαλιστικές εικόνες, άσχετες φαινομενικά μεταξύ τους, συνθέτουν με οργή, απογοήτευση κι ελπίδα το κοινωνικό παζλ. Αλλά η συλλογή δεν είναι απαισιόδοξη. Ο συμβολισμός και η ειρωνεία είναι δύο όπλα που επιτάσσει ο ποιητής σε συνδυασμό τη λόγια λογοτεχνική παράδοση.

(schooltime.gr)

διαβάστε επίσης την κριτική της Γιούλας Οικονόμου στον ιστότοπο τοβιβλίο.net
βιβλιογραφικό σημείωμα για τη συλλογή και σύνδεσμοι για "κατέβασμα"

Tweet