Ο τελευταίος μονόλογος μιας πόρνης για τη ζωή της και τη νύχτα την ώρα που μεταφέρεται στον προσωπικό χώρο ενός πελάτη...
αρχική σελίδα »
πεζογραφήματα
» ο μονόλογος της εταίρας
Σε μια τόσο δύσκολη εποχή, η ποίηση οφείλει να μιλάει για τη ζωή των ανθρώπων και τις δυσκολίες, τα βάσανα της κοινωνίας κι όχι να κρύβεται στη σιωπή της αναγνωσιμότητας.
Το ιστολόγιο τούτο αποτελεί τον εναλλακτικό χώρο των ποιητικών διαδρομών του δείμου του πολίτη. Στόχος είναι εδώ να δημοσιεύονται όλες οι ποιητικές αναζητήσεις, πρωτόλειες, πρόχειρες ή ολοκληρωμένες.
Μέσα από μία διαφορετική, πειραματική γραφή μπορούμε να μιλήσουμε για όσα μας απασχολούν.
4 σχόλια:
Τελικά, εκείνο που έχει μεγαλύτερη ανάγκη ο άνθρωπος, την αγάπη, εκείνο ξέχασε κ να το ζει...
Πολύ διδακτικός μονόλογος...
Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, Ελπίδα μου.
Ρε Δείμε μίλα ελληνικά!
Τι θα πει "την ώρα που μεταφέρεται στον προσωπικό χώρο ενός πελάτη";
Την ώρα που κάνει βίζιτα λέει ο κόσμος...
Είπα να είμαι πιο κόσμιος, Sailor.
Δημοσίευση σχολίου