σορούς
από φακέλους βγάζει
στις
θήκες αφήνει λογαριασμούς …
Μια
κορασιά κρύβεται στο σπίτι
έντρομη
κι
αυτός έμαθε
τους
φακέλους να τρέμει.
Αναζητά
στο κρεβάτι γάντια κόκκινα,
μπαστούνι σκυθρωπό τον προσμένει
την
κούραση να απαλύνει,
στον
καναπέ τον οδηγεί.
Μια
μυλόπετρα τον στύβει
καθώς
παραπέτασμα λουλουδιών
τις
μπάρες του κελιού κρύβουν.
Άυπνη κοινότητα τα πάθη της βογγά
ελπίδες καμουφλάρονται πίσω από φόρους
και τέλη που γίνονται τελώνια.
Νεκροταφείο ο δρόμος
αυτοκίνητα γεμάτα με νεκρούς
φορεία -φέρετρα μηχανικά- σε κοινή θέα,
το θάνατο να συνηθίσουμε,
μιας πόλης που χάνεται στον ύπνο
 |
| The postman by Maleonn |
του θεάματος της φτώχειας...
7 σχόλια:
Δεν μπορώ να κρύψω τη συγκίνησή μου... Πραγματικά με άγγιξε πάρα πολύ...! Ευχαριστώ ειλικρινά!
Με πειράζει που βλέπω τη θλίψη στα μάτια των ανθρώπων... που όλες οι συζητήσεις στάζουν πόνο... Εύχομαι να νικήσουμε το μαρασμό... Να μην τους περάσει!
ο υπερεαλισμός του ποιηματος έχει κατι το αισχυλικό στη μεγένθυση του συναισθηματος ( προτιμώ αυτο αντι των συναισθηματων)Δεν ειναι η θλίψη αυτη καθ'αυτή Είναι η ίδια η αναγκη της επικοινωνίας και η κρυμένη αγωνία της υπαρξης που μετεμφιεζεται σε θλίψη
" του θεάματος της φτώχειας..."
στάλα- στάλα το δηλητήριο, πίκρα.
Νά 'σαι καλά, πάντα με τον καλό λόγο, Ελπίδα... Θα νικήσουμε...
Πιο πολύ μέσα από το υπερρεαλιστικό ύφος, Μανώλη, είχα στο νου μου συμβολισμούς της πολυποίκιλης κρίσης που χτυπά αναπάντεχα και σχεδόν χωρίς σχέδιο οποιονδήποτε πια... Ο χτεσινός βολεμένος, γίνεται θύμα, η πόλη γέμισε νεκροζώντανους (άστεγους; νεόπτωχους;), συνθλιβόμαστε κάτω από το βάρος γεγονότων που αδυνατούμε να ελέγξουμε...
Κάπως έτσι, Σπίθα, κάπως έτσι...
Μόνο η αλήθεια είναι! Να είσαι καλά!
Δημοσίευση σχολίου