λύκοι στο σκοτάδι

Στην όχθη κίτρινα φύλλα

χρώματα γεμίζουν το σάπιο χώμα,

θρέφουν δέντρα δίπλα στο νερό,

πράσινα στολίδια φθινοπωρινής οπτασίας,

ενός ονείρου που ξεφλουδίζει,

χαθήκαν τα όνειρα, χαθήκαν οι μνήμες

ηχώ περιστεριών  πλημμυρίζει τον αέρα,

πυρκαγιές καίνε τα ρημαγμένα γέλια

στο απόηχο της πτώσης.

Στο βελούδο του σκότους

η σκιά ενός σιωπηλού δέντρου

μάρτυρας εφήμερης προσπάθειας

ανθρώπων που το βίο τους αλλάζουν,

στα μυστήρια μιας ζωής

που έτοιμα δε βρίσκει.
Στη σκιά αστεριών που

στους λόφους της θάλασσας χορεύουν,

σαν απλώνουν το χέρι τους στα κύματα

αποζητώντας το πεπρωμένο τους.

Μα οι άνθρωποι δεν είναι λόφοι

ταξιδεύουν πέρα από τα όρια του χρόνου

σε δάση ονείρων με αρχαίες ρίζες

μοιράζουν στα ξεθωριασμένα δέντρα

ανέμους και σκιές,

φράχτες γκρεμίζουν,

λόφους οργώνουν

για τη νέα σπορά αγώνων,

δρόμους γεμίζουν και λειαίνουν
με γυμνά χέρια

διπλώνουν τη γη

με τον ουρανό την ενώνουν

σαν βαθαίνει το σκοτάδι
κι απειλούνται από λύκους.

ανθολογήθηκε στην οργή της πεταλούδας

Tweet