Νότα
μουσικής κατέβηκε στα χείλη της,
μπλέχτηκε στο
σγουρό μαλλί,
φώτισε τα
καστανά της μάτια.
Δυο βότσαλα
σα φεγγάρια με κοιτούν,
λεύκα που
γέρνει στο κορμί μου,
ηλιαχτίδα ζωηρή
που στεγνώνει
στην αγκαλιά μου.
(αν τυχόν το ποίημα ανθολογηθεί κάποτε,
ο τίτλος θα αλλάξει καθώς ήδη στην "οργή της πεταλούδας"
υπάρχει -κοινωνικό- ποίημα με τον τίτλο Αχ, Ισμήνη)
3 σχόλια:
Υπέροχο !
«εποίησε ο δείμος του πολίτη»....ενα μικρό αριστούργημα!
Σας ευχαριστώ πολύ, Ελισάβετ...
Χριστόφορε, χαίρομαι που σου άρεσε...
Δημοσίευση σχολίου