Στις
γειτονιές του τρόμου,
στα
πλακόστρωτα σοκάκια
της
ξενιτιάς νεκροί
σιγομουρμουρίζουν
την αντάρα
που
τους μαστιγώνει.
Μες
στα αργά της νυχτιάς
μαύρες
πανοπλίες κυκλώνουν,
τη
γη πυκνώνουν
στο
σκοτάδι δίχως σπίθα φωτός,
σκιές
μελανού παρελθόντος
ζωντάνεμα νεκρών.
Δεμένα
τα καράβια
στο
λιμάνι του χρόνου.
Της
οργής οι κάβοι κρατούν
ακόμα
γερά τον πόνο της ζωής,
της
ακινησίας θολωμένα νερά
σάρκες
θυσιασμένες μυρίζουν
σε
έναν πόλεμο που δεν ήταν δικός τους,
άοπλοι
ριχτήκαν με μόνο την οργή στα στήθια.
2 σχόλια:
Τι να πω! Είναι τόσο συγκλονιστικό το "άτιτλο" και νομίζω όμως ότι έχει τόσο πανανθρώπινη δύναμη ώστε ο οποιοσδήποτε τίτλος θα χλώμιαζε μπροστά στο "φωτεινό σκοτάδι" -ας μου επιτραπεί να πω -που αναδύεται μέσα από τους εξαίσιους στίχους. Η δε εικόνα που επελέγη είναι πράγματι σχεδόν τρομακτική με τις τόσες εκφράσεις των ανθώπων που σε κοιτούν. Εξαιρετικός συνδυασμός.
Μερικές φορές, Χριστόφορε, δε χρειάζονται τίτλοι για να πούμε αυτό που θέλουμε.
Ο δικός μου τρόμος είναι ακριβώς η αναγέννηση του ρατσιστικού τρόμου...
Δημοσίευση σχολίου