Στης
φτώχειας την αυλή χορτάρι δεν ανθίζει
μόνο
σκουλήκια κολυμπούν στης αυταπάτης το πηγάδι
που
στέρεψε από αγωνία.
Στης
πείνας το άδενδρο βουνό δε στέκει το νερό,
τρέχει
όλο γάργαρο
στο
δάσος το προνομιούχο,
στης
δίψας τον κάματο εγκαταλείπει τις πλαγιές
σπόροι
μη φυτρώσουν και το βράχο τον χαλάσουν.
Μα
πράσινο βλαστάρι διέξοδο
στην
άπονη πέτρα βρήκε,
το
βράχο σκίζει,
στον
ήλιο ξεπροβάλλει,
το
δρόμο του τον βρήκε,
με
τα πουλιά αγκομαχά.
Δέντρο
θα γίνει,
σκιά
κι ανάπαυλα
σε
χελιδόνια να προσφέρει.
2 σχόλια:
Μου αρέσει που κυριαρχεί η ελπίδα στο τέλος! Πολύ ωραίο!
Σ' ευχαριστώ πολύ, Γεράσιμε. Όντως προσπαθώ να βρω μια ελπίδα, μία αισιόδοξη οπτική στο τέλος που να αποτελεί την απαρχή της αλλαγής...
Δημοσίευση σχολίου