σημαίες
δειλά ξαπλώνουν χάμω
στη
με βια χωρισμένη γαία[1]
προδοσίες
κι εισβολές
κρύβοντας
στη μνήμη.
Το
χώμα κόκκινο και γαλάζιο αντάμα
πράσινο
το σύνορο ανάμεσώ τους.
Από
τα γενέθλια χώματα οι αδελφοί εφύγαν,
γιοι
μαυροφορεμένων γυναικών
ποτίζουν
το χώμα το μαρτυρικό,
το
νότο ατενίζουν που κλειστήκαν οι δικοί
κι
εκείνοι στο βορρά βυθίζουν το βλέμμα
απλώνουν
στη γης π’ αγάπησαν τους καημούς.
Τίτλος
δε χωρά στου ξεριζωμού το μαύρο ποίμα.
ανθολογήθηκε στην οργή της πεταλούδας
ανθολογήθηκε στην οργή της πεταλούδας
2 σχόλια:
Απίστευτη η συγκίνηση που μου προκάλεσε το ποίημα σου Δήμο. Είναι ο εξαιρετικός ο τρόπος που περιγραφεις την πραγματικότητα που δημιουργήθηκε τότε. Με κόπο μπορεί να κανείς να συγκρατήσει τα δάκρυά του ή και την οργή του ακόμη!
Ιδιαίτερα τιμητικά τα λόγια σου, Χριστόφορε...
Δημοσίευση σχολίου