δικό μου το όνειρο

Με κιάλια σου φέρνω κοντά το όνειρό μου

Ναι, ονειρεύομαι,

δες κι εσύ το όνειρό μου.

Τη γνώση την αναζητώ, δεν την κατακτώ

δεν είναι πεδίο μάχης η γνώση, είναι αγώνας

εξερεύνησης. Έχουμε ένα νέο αιώνα να ερευνήσουμε.

Ας παίξουμε κι εμείς με τα όνειρά μας.

Τι ονειρεύεσαι; Τι ελπίζεις;

Ας δούμε με άλλο μάτι το δάσος,

ας νιώσουμε με το χέρι -εκείνο που πονά- το δέντρο,

κοίτα, ψηλαφίζω τη βροχή των ματιών σου,

ζήσε τη χαρά του ονείρου μου, γίνε κι εσύ

μέρος του.

Να, πάρε τα κιάλια μου…

Άσε με να ονειρευτώ. Η γνώση δεν ταμπουρώνεται στο θρανίο

Το όνειρο δε χαλιέται, δεν ξεπουλιέται

Μη βιάζεις τη μέθη μου, μην πονάς την ελπίδα μου

Δικό μου είναι το όνειρο -αν θες έλα, αλλά μη με λυπάσαι

Χαρά δική μου να ζω χωρίς κανιβάλους

Χωρίς να φοβάμαι την οργή, δίχως να τρέμω την αλλαγή

Όνειρο χωρίς αγωνία είναι, τι ενοχλώ;

Ονειρεύομαι γιατί σπλαχνίζομαι

γιατί τώρα πονώ

τώρα συμπονώ

θλίβομαι

λυπάμαι.

Κοίτα δραπετεύω από το άλγος

Τα μεγάλα ονείρατα ζουν στα σύννεφα

Πετώ κι εγώ στα σύννεφα.

Έλα να παίξουμε. Έλα να ζήσουμε λεύτεροι,

Έλα να δεις πώς πετώ, πώς αγαπώ, πώς βοηθώ, πώς εργάζομαι.

Μη φυλακίζεις το παιδί μέσα μου.

Σοκολάτες παντού, δώρα στις αγκάλες,

οι εργάτες δουλεύουν -οι άνεργοι χαθήκαν-

ζουν σαν άνθρωποι -έχουν πια λεφτά,

δε τιμωρούνται επειδή παράγουν-

οι "τρομοκράτες" απελευθερώθηκαν, δεν είναι στις φυλακές,

οι μπάτσοι τους αγκαλιάζουν,

οι δημοσιογράφοι έθαψαν τις ειδήσεις

οι πολιτικοί χάθηκαν,

η πολιτική είναι όλων, όχι των ειδικών,

οι μαθητές μαθαίνουν στο σχολείο πώς να μαθαίνουν,

μαθαίνουν να ελπίζουν, να ονειρεύονται -έφυγαν πια

τα βιβλία και οι αυθεντίες-,

τα παιδιά φωνάζουν στις αυλές -δε κρύβονται από το λύκο,

ο λύκος έγινε καλός-,

σα παιδί παίζω κι εγώ -δε φοβάμαι το μέλλον μου,

το ζω έστω και σε όνειρο.

Μη ρωτάς τι πιστεύω. Μη με σταματάς.

Η βία φέρνει κι άλλη βία.

Η πολιτική τους γεννά οργή και μίσος.

Οι πολιτευτές εξαγοράζουν τα δικαιώματά μας.

Το Κοινοβούλιο παζαρεύει το μέλλον μας.

Αυταπάτη συμμετοχής οι εκλογές που φυλακίζουν όνειρα κι ελπίδες.

Ποίημα είν’ η ζωή, μα την κάναν εφιάλτη.

Έλα να σε κεράσω λίγο απ’ το δικό μου όνειρό,

κοίτα ζω ελεύθερος…

Να, πάρε τα κιάλια μου, ίσως δεις κι εσύ λίγο

από το όνειρό μου.

Ζω ελεύθερος επειδή ονειρεύομαι…

ανθολογήθηκε στην οργή της πεταλούδας

Tweet